به گزارش کاریبو به نقل از پیام دریا، بندر چابهار، تنها بندر اقیانوسی ایران، در قلب سواحل مکران قرار گرفته و نقش حیاتی در تجارت بین‌المللی ایفا می‌کند. موقعیت استراتژیک آن در اتصال ایران به اقیانوس هند، ظرفیت بالای آبخور ۱۹ متری و نبود مشکل رسوب، این بندر را به نقطه‌ای کلیدی در ترانزیت کالا تبدیل کرده است. چابهار در کریدور شمال-جنوب جایگاه مهمی دارد و می‌تواند مسیر حمل‌ونقل کالا از هند به آسیای میانه و افغانستان را تسهیل کند، کاهش زمان و هزینه ترانزیت، یکی از مزایای اصلی این بندر محسوب می‌شود.

با سرمایه‌گذاری‌های اخیر، این بندر شاهد تحولات قابل‌توجهی بوده است. راه‌اندازی خطوط کشتیرانی کانتینری توسط گروه کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران، روند صادرات و واردات را بهبود بخشیده و به رونق اقتصادی منطقه کمک کرده است. صادرات میوه تازه از چابهار به بازارهای هند و چین با استفاده از کانتینرهای یخچالی، فصل جدیدی در تجارت بین‌المللی ایران گشوده است. علاوه بر این، افزایش حجم مبادلات تجاری و ورود کشتی‌های بیشتر، نقش چابهار را در نقشه تجارت جهانی برجسته کرده است.

با این حال، چالش‌هایی نیز وجود دارد که نیازمند توجه دولت و نهادهای مربوطه است. کمبود تجهیزات بندری، به‌ویژه گنتری کرین‌ها، باعث کندی عملیات تخلیه و بارگیری شده و تأمین به‌موقع سوخت برای کشتی‌ها، یکی دیگر از موانع توسعه پایدار بندر است. پیشنهاد شده است که سوخت موردنیاز شناورها به‌صورت تنخواه در اختیار کشتیرانی قرار گیرد تا از تأخیرهای ناشی از سوخت‌گیری جلوگیری شود.

علاوه بر توسعه دریایی، چابهار نیاز به شبکه ریلی دارد تا هزینه‌های حمل‌ونقل به سایر نقاط کشور کاهش یابد و روند ترانزیت کالا تسهیل شود. گروه کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران نیز به دنبال ایجاد پایانه ترانزیتی در مرز میلک است تا ارسال کالا به افغانستان با سرعت بیشتری انجام شود.

هدف‌گذاری شده که حجم تخلیه و بارگیری کانتینر تا پایان سال جاری به ۱۰۰ هزار TEU برسد و در آینده به ۴۰۰ تا ۵۰۰ هزار TEU افزایش یابد.

مقایسه با بندر گوادر پاکستان نیز نشان می‌دهد که با وجود سرمایه‌گذاری‌های چین در گوادر، چالش‌های منطقه‌ای مانع از موفقیت کامل آن شده است. تحریم‌های اقتصادی تأثیر بسزایی در کندی توسعه چابهار داشته‌اند، اما با حل مشکلات زیرساختی، این بندر می‌تواند ظرفیت بالایی در عملیات تخلیه و بارگیری کسب کند.

در مجموع، بندر چابهار با همکاری کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران و سازمان بنادر و دریانوردی، امید به توسعه اقتصادی منطقه را افزایش داده است. این بندر به‌عنوان یک مسیر ترانزیتی جایگزین در منطقه، ظرفیت‌های زیادی برای رشد دارد، اما تحقق این پتانسیل نیازمند سرمایه‌گذاری‌های زیرساختی، رفع موانع اجرایی و حمایت بیشتر دولت است