
آیا چینی ها قطار سریعالسیر را به ایران می آورند؟
به گزارش کاریبو به نقل از خبرگزاری فارس؛ چین با بهرهبرداری از مسیر جدید راهآهن پرسرعت بین ایستگاه شرقی چونگکینگ و کیانجیانگ، فصل تازهای در توسعه شبکه حملونقل خود رقم زد. این مسیر ۲۴۲ کیلومتری که ساخت آن از سال ۲۰۲۰ آغاز شده بود، حالا با سرعتی تا ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت، روزانه میزبان ۵۴ قطار خواهد بود و سفر میان دو قطب اقتصادی چونگکینگ و چانگشا را به کمتر از چهار ساعت کاهش میدهد.
این پروژه نه تنها ارتباط میان مناطق کلیدی غربی و مرکزی چین را تقویت میکند، بلکه با تکمیل بخشهای دیگر، کریدور ریلی پرسرعت چونگکینگ-شیامن را شکل میدهد؛ مسیری که در نهایت بندر مهم شیامن در جنوب شرق چین را به قلب اقتصادی غرب متصل خواهد کرد.
یانگ ژیونگ، از مدیران راهآهن منطقه، اعلام کرد که با راهاندازی این خط، مسافران میتوانند تنها در دو ساعت و نیم از چونگکینگ به ژانگجیاجی و در کمتر از شش ساعت از چنگدو به چانگشا برسند.
گفتنی است طبق گزارش اتحادیه بینالمللی راهآهنها (UIC)، چین با بیش از ۴۰ هزار کیلومتر خطوط فعال، همچنان صاحب بزرگترین شبکه ریلی پرسرعت دنیاست و این توسعه تازه، جایگاه جهانی این کشور را بیش از پیش تثبیت میکند.
ایران نیز قرار بود احداث قطار سریع السیر اصفهان- قم- تهران در دولت دهم آغاز شده بود، در سال ۱۳۸۹ به بهرهبرداری برساند، اما با گذشت چندین سال، هنوز این پروژه زیرسازیاش تمام نشده است.
با بهره برداری از قطار سریع السیر اصفهان - قم – تهران قرار بود که نخستین و بزرگترین قطار سریع السیر کشور به طول ۴۰۹ کیلومتر (۲۰۰ کیلومتر محدوده اصفهان) و با سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت، زمان سفر تهران به اصفهان با پیشبینی جابهجایی ۱۶ میلیون مسافر در سال به کمتر از سه ساعت میرسد.
از طرفی، خط ریلی تهران-مشهد به عنوان پرتقاضاترین مسیر ریلی نیز جزو گزینههای کشور برای افزایش سرعت چه با خطوط سریعالسیر چه برقیسازی، را دارد.
چندی پیش مدیرعامل راهآهن جبارعلی ذاکری خبر داده بود که مذاکرات محور ریلی تهران-مشهد با کشور و شرکتهای چینی در جریان است که هنوز اطلاعات بیشتری از آن منتشر نشده است.
کارشناس حملونقل و ترانزیت کریم نائینی عنوان کرد که یکی از پروژههای راهبردی که به همکاری ایران و چین جلوه اقتصادی میبخشد، خطوط سریعالسیر و برقیسازی محورهای کلیدی راهآهن ایران چه در حوزه بار چه در حوزه مسافر است.
نائینی اظهار کرد که باید پروژههای تعریف شده منافع دو طرف را دربرگیرد و صرفا نگاه پیمانکاری و کوتاهمدت به آنها نداشته باشیم، بلکه اهداف بلندمدت خود را در قالب پروژههای اقتصادی پیش ببریم.